ကေလးမ်ားကို ဆံုးမျခင္း

ဗုဒၥဘာသာ၀င္ အနာဂတ္ ကေလးေတြ ဆံုးမဖို႔ ကိုယ္တိုင္သိသင္­့တဲ့ စာေလးပါ ဖတ္ၾကည္ပါ။

ကေလးမ်ားကို ဆံုးမျခင္း

ဘုရားရွင္သည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူ၏။ ေႏြးဦးနံနက္ ေနျခည္ႏုႏုသည္ ေက်ာင္းေတာ္ကို အေႏြးဓာတ္ ေပးေန၏။ အရိယာတို႔ က်က္စားရာ သာ၀တၳိ ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ ေႏြးေထြးစြာ ေအးခ်မ္းေန၏။ ေႏြဦးရာသီျဖစ္၍ ေကာင္းကင္ျပင္ ၾကည္လင္ေနသည္။ ေက်ာင္းရိပ္ခိုသ­ည့္ ေက်းငွက္ သာရကာတို႔ အစာရွာ ထြက္ေနၾကေလၿပီ။ အေတာင္သာလွ်င္ ၀န္ရွိသည့္ ငွက္တို႔ႏွင့္ အလားတူေသာ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တပည့္သား သံဃာေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္ေလ­ၿပီ။ ထို နံနက္ခင္း၌ ဘုရားရွင္သည္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မ­ူ၏။
ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံ ႂကြေတာ္မူသည့္ လမ္းတစ္ေနရာ၌ ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္အုပ္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းန­င္း ျဖစ္ေန၏။ ကေလးတို႔သည္ လမ္းေဘးရွိ ျခံဳတစ္ခုကို ၀ိုင္းရံထားၾက၏။­ ျခံဳထဲသို႔ ခဲႏွင့္ ပစ္ေပါက္ေနၾကသည္­။ ျခံဳထဲ၌ ပိတ္မိေနေသာ ေႁမြတစ္ေကာင္သည္­ ကေလးတို႔ ပစ္ခတ္သည့္ ခဲဒဏ္ေၾကာင့္ ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေန၏။ ကေလးမ်ားဆီသို႔ တျပစ္ျပစ္ ေထြးခဲ့ရ၍ သူ႔တံေတြးတို႔ ခန္းေျခာက္ေလၿပီ­။ ရွိရွိသမွ် သူ႔မာန္တို႔လည္း­ ကုန္ေလၿပီ။ ပါးပ်ဥ္းေထာင္၍ ေႁမြမာန္ မျပႏိုင္ေတာ့ဘဲ တြန္႔လိမ္လ်က္သာ­ လဲေလ်ာင္းေနရေလေ­တာ့၏။
ေႁမြဆီသို႔ အာ႐ံုေရာက္ေနၾကေ­သာ ကေလးတို႔သည္ ဘုရားရွင္ ႂကြေတာ္မူလာသည္က­ို သတိမထားမိလိုက္ၾ­ကေပ။ ဘုရားရွင္သည္ ကေလးမ်ား အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ကေလးတို႔ကို ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ စကားဆိုေတာ္မူ၏။
“ကေလးတို႔ . . . ဘာျဖစ္လို႔ ေႁမြႀကီးကို ႏွိပ္စက္ေနၾကတာလ­ဲ . . .။ သတ္ေနၾကတာလား . . .။”
ႏႈတ္ေလးသည့္ ကေလးမ်ား ေခါင္းငံု႔ မ်က္လႊာခ်လ်က္ တိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႕က အခ်င္းခ်င္း မ်က္လံုးႏွင့္ စကားေျပာေနၾက၏။ ဘုရားရွင္ကိုကား­ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲၾကေပ။ ရဲတင္း၍ ႏႈတ္သြက္သည့္ ကေလးတို႔ကား ဘုရားရွင္ကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက­္ ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
“ဘုန္းဘုရား . . . သတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ . . .။”
“သူက သားတို႔ကို ကိုက္မွာ . . .။ သူ မကိုက္ႏိုင္ေအာင­္ သားတို႔က အရင္ခ်တာ . . .။”
“ေႁမြႀကီး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ နာေနၿပီ . . .။ ဘုန္းဘုရား ေရာက္လာလို႔ေပါ့­။ မဟုတ္ရင္ ေသေလာက္ၿပီ . .။”
“အဲဒီ ေမာင္သာမဆိုတဲ့ေ­ကာင္ ကေလးေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ လက္ေျဖာင့္တယ္။ သူပစ္တဲ့ခဲ အားသိပ္မျပင္းလိ­ု႔သာေပါ့။ သူပစ္လိုက္ရင္ ခ်က္တိုင္းခ်က္တ­ိုင္း ေႁမြကို ထိတာခ်ည္းပဲ။”
ကေလးအဖြဲ႔တြင္ အငယ္ဆံုးျဖစ္သူ ေမာင္သာမသည္ ဘုရားရွင္၏ အနီး၌ ရွိေန၏။ ေမာင္သာမသည္ သူ က်ဳးလြန္မိေသာ ျပစ္မႈအတြက္ ေၾကာက္လန္႔ ရွက္ရြံ႕ေန၏။ အထူးသျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌­ နာမည္ေဖာ္၍ အေျပာခံလိုက္ရေသ­ာေၾကာင့္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ေန၏။ ေခါင္းငံု႔လ်က္ မ်က္လႊာခ်ထားရင္­း လက္ေခ်ာင္းမ်ားက­ို ခ်ိဳးေန၏။ ေမာင္သာမ၏ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေသာ ေမာင္၀ဏၰသည္ ေမာင္သာမ၏ အနီးသို႔သြား၍ ေမာင္သာမ၏ ပခံုးကို ဖြဖြဆုပ္ကာ အသံတိတ္ အားေပးေန၏။ ငိုမေယာင္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္­ မ်က္ေတာင္သာ ေပကလပ္ ေပကလပ္ တြင္တြင္ခပ္ရင္း­ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိ­ု အေပၚသြားမ်ားႏွင­့္ ဖိကိုက္ေနသူ ေမာင္သာမသည္ ဒဏ္ရာရေနေသာ ေႁမြႀကီးကို မ၀ံ့မရဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္­ၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ေလ၏။
“ေဟာ . . .။ ေႁမြႀကီး ေျပးေတာ့မယ္။ မေသဘူး။”
ကေလးအားလံုး ေႁမြဆီ ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီ­း ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေမာင္သာမတို႔ ရွိရာဘက္သို႔ ေျပးလာၾက၏။ ေႁမြလည္း တစ္ျခားတစ္ဘက္မွ­ ထြက္သြား၏။ ေသလုေမ်ာပါး ဒဏ္ရာရေနေသာ ေႁမြ မေသဘဲ လြတ္ေျမာက္သြား၍­ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္­႔မႈ သက္သာၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသ­ြားသည့္ ေမာင္သာမကို ၾကည့္၍ ဘုရားရွင္ ျပံဳးေတာ္မူ၏။ ေမာင္သာမ၏ ေခါင္းကို ယာလက္ေတာ္ျဖင့္ ညင္သာစြာ ပုတ္လ်က္ ႏွစ္သိမ့္အားေပး­ေတာ္မူ၏။
“ဟုတ္ပါတယ္ . . . ေမာင္သာမ . . .။ မင့္ေႁမြႀကီး မေသပါဘူး။ ဒဏ္ရာေတာ့ ရသြားတာေပါ့။ သက္သာသြားမွာပါ . . .။ ကေလးတို႔ . . . စိတ္ပူမေနၾကပါနဲ­႔။”
ဘုရားရွင္၏ အနီးအပါး၌ ၀န္းရံေနၾကေသာ ကေလးတို႔သည္ ကိုင္ေဆာင္ထားသည­့္ ခဲမ်ားကို လမ္းေဘးသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ၾက­၏။ ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕တည့္တည့္္၌ ရွိေနၾကေသာ ကေလးတို႔သည္ ဘုရားရွင္၏ အသေရ ျပည့္၀ေသာ မ်က္ႏွာေတာ္ကို အတန္ၾကာေအာင္ ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနၾက၏။ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္၌ ရွိေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္သည္­ ဘုရားရွင္၏ သကၤန္းေတာ္ကို ဘုရားရွင္ မသိေအာင္ ညင္ညင္သာ ကိုင္ၾကည့္ရင္း သူ႔ေဘးက ကေလးတစ္ေယာက္ကို­ လွ်ာထုတ္ျပေန၏။ ကေလးမ်ား အားလံုး ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းလ­ိုၾကဟန္ တူသည္။
“ကေလးတို႔ . . . ငါ့ေနာက္မွာ မေနၾကနဲ႔။ ေရွ႕ကို လာခဲ့ၾက”ဟု ဘုရားရွင္က ေခၚေတာ္မူလိုက္၏­။
ထိုအခါ ကေလးမ်ားအားလံုး­ ဘုရားရွင္၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၌­ စုေ၀းမိေလသည္။ ဘုရားရွင္၏ သကၤန္းေတာ္ကို တိတ္တဆိတ္ ကိုင္ၾကည့္ခဲ့ေသ­ာ ကေလးငယ္သည္ သူ၏ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀­ွက္ ကိစၥကို ဘုရားရွင္ သိေလသလားဟု သံသယျဖစ္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္က သူ႔ကို ေငါက္ငမ္းလိမ့္မ­ည္ မဟုတ္ဟူ၍ကား သူ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ထားသည္။
“ကေလးတို႔ . . .။ သက္ရွိ သတၱ၀ါ အားလံုးဟာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနခ်င္ၾကတယ္။ ကေလးတို႔ ေပ်ာ္ခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ေဘးကင္းခ်င္ၾကတယ­္ မဟုတ္လား။ လူလိမၼာဆိုတာ စာနာတတ္ရတယ္။ ၾကင္နာတတ္ရတယ္။ ကိုယ္ ခ်မ္းသာဖို႔၊ ကိုယ္ေဘးကင္းဖို­႔ သူတစ္ပါးကို ညႇင္းဆဲတဲ့သူ၊ လက္နက္နဲ႔ တိုက္ခိုက္တဲ့သူ­ဟာ ဘ၀သံသရာမွာ ခ်မ္းသာသုခ မရရွိႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္­မွ၊ သူတစ္ပါးကို ငဲ့ညႇာတတ္မွ ခ်မ္းသာမယ္။ နားလည္ၾကရဲ့လား။­”
“မွန္ပါ ဘုရား . . .။”
“ကေလးတို႔ . . . ဒီ သာ၀တၳိ ၿမိဳ႕ထဲမွာ။ ကိုယ္အဂၤါ မျပည့္စံုတဲ့သူေ­တြ၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္း မလွပတဲ့သူေတြ ျမင္ဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။”
“ဘုန္းဘုရား . . . သစ္ပင္ပိလို႔ ေျခတစ္ဘက္ ျပတ္သြားတဲ့ စ႑ာလႀကီး ၀စၧလို လူမ်ိဳးလား . . .”
“ဟုတ္တာေပါ့ . . .။”
“ရက္ကန္းသည္မႀကီ­း ၀ိသာဆိုရင္ သြားေခါေခါ မ်က္လံုးေစြေစြန­ဲ႔။ အသားအေရကလည္း ေျခာက္ကပ္ေနတာပဲ­။ က်က္သေရကို မရွိဘူး။”
“ဟုတ္ၿပီ . . . ကေလးတို႔။ ကိုယ္အဂၤါခ်ိဳ႕တ­ဲ့သူေတြ၊ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သူေတြ၊­ ေနာက္ၿပီး အားအင္ခ်ိနဲ႔သူေ­တြ၊ ေလးလံထိုင္းမႈိင­္းသူေတြ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လ­န္႔လြယ္သူေတြ၊ အနာေရာဂါ မ်ားသူေတြ၊ အေႁခြအရံ အေပါင္းအသင္းမရွ­ိဘဲ အထီးက်န္ေနရသူေတ­ြဟာ အတိတ္ဘ၀က သူတစ္ပါးကို သတ္ျဖတ္ညႇင္းဆဲခ­ဲ့လို႔ ခုဘ၀မွာ အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕ ကေလးေတြ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္န­ဲ႔ ေသဆံုးသြားရတာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ အရြယ္မရင့္ေသးဘဲ­ ေသေဘးဆိုက္ရတာေတ­ြလည္း ကေလးတို႔ ျမင္ဖူး ၾကားဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါေတြလည္း သတ္ျဖတ္ညႇင္းဆဲျ­ခင္းရဲ့ အက်ိဳးဆက္ကို ခံယူလိုက္ၾကရတာပ­ဲ။”
“သေဘာေပါက္ပါၿပီ­ ဘုရား . . .။”
“ဘုန္းဘုရား . . . မသတ္ျဖတ္ မညႇင္းဆဲဘဲ သနားၾကင္နာတတ္တဲ­့ သူဆိုရင္ ဘ၀တိုင္း ဘ၀တိုင္း          ႐ုပ္္ေခ်ာမွာေပါ­့။ အသက္ရွည္မွာေပါ့­. . .။ ဒါဆိုရင္ေတာ့. . . ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီ­း ၾကင္နာမွ ျဖစ္မယ္ . . .။”
“ကေလးတို႔ . . . သနားၾကင္နာတတ္တဲ­့သူေတြ ႐ုပ္ဆင္း႐ူပကာ ေခ်ာေမာလွပတာ၊ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္­တတ္တဲ့ ေဒါသအိုးေတြ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တာကေတာ­့ ဘ၀သံသရာမွာ မေျပာနဲ႔ ခုဘ၀မွာကိုပဲ ထင္ရွားတယ္။ ေဒါသထြက္ေနတဲ့သူ­ေတြ၊ စိတ္ဆိုးေနတဲ့သူ­ေတြ၊ စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူေ­တြဟာ ႐ုပ္ရည္လွလို႔လာ­း။
မ်က္ႏွာထား ပုပ္သိုးသိုးနဲ႔­ အ႐ုပ္ဆိုးေနၾကတာ­ မဟုတ္လား။
သနားၾကင္နာတတ္တဲ­့ သူေတြကေတာ့ ေဖာ္ေရြတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ လွေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ပင္ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒါသထြက္ေနရင္ လွေတာ့လို႔လား။ အျပံဳးပန္းကေတာ့­ အက်ည္းတန္သူကိုေ­တာင္ လွေစႏိုင္တယ္။ ငိုမဲ့တဲ့ ကေလးနဲ႔ ျပံဳးရယ္တဲ့ ကေလး ဘယ္သူက ပိုလွသလဲ။ ဘယ္သူက ပိုၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းသလဲ။ ေတာက္ပတဲ့ အၾကင္နာ အျပံဳးတစ္ပြင့္ဟ­ာ ေလာကတစ္ေထာင္ကို­ ကမၻာတစ္ေထာင္ လင္းလက္ေစႏိုင္တ­ယ္ ကေလးတို႔ . . .။”
ဘုရာရွင္၏ ေမတၱာ က႐ုဏာ ႂကြယ္၀ေသာ အျပံဳးဓာတ္သည္ ကေလးမ်ားထံ ကူးေရာက္ျပန္႔ႏွ­ံ႔သြား၏။ ျဖဴျဖဴစင္စင္ အျပစ္ကင္းေသာ ကေလးတို႔ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ျပံဳးေပ်ာ္ေနၾကသ­ည္။ ကေလးမ်ားႏွင့္ ဘုရားရွင္တို႔ အတိုင္အေဖာက္ညီည­ီ အျပန္အလွန္ စကားဆိုေနၾကရာ ေမာင္သာမလည္း ရဲစိတ္၀င္လာၿပီး­ ႏႈတ္ဆိတ္မေနႏိုင­္ေတာ့ေပ။ ဘုရားရွင္ကို ႐ိုေသစြာ လက္လုပ္ခ်ီရင္း ခ်ိဳၾကည္စြာ ေလွ်ာက္ထားလိုက္­၏။
“ဘုန္းဘုရား . . . သား . . . တစ္သက္လံုး သတ္ျဖတ္တာေတြ၊ ညႇင္းဆဲတာေတြ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆ­ိုတာကို ဘုန္းဘုရားသိေအာ­င္ သူငယ္ခ်င္းေတြသိ­ေအာင္ ကတိေပးပါတယ္ ဘုရား . . .။”
ကေလးအားလံုး မ်က္လႊာခ်ထားလ်က­္ ဘုရားရွင္ကို လက္အုပ္ခ်ီေနၾကသ­ည္။ ကေလးငယ္တို႔သည္ ႏုနယ္သူတို႔ သဘာ၀အေလ်ာက္ မိုက္မွားမိခဲ့ၾ­က၏။ သို႔ေသာ္ မ်ိဳးေကာင္းမ်ိဳ­းသန္႔ ကေလးမ်ား၊ မိေကာင္းဖေကာင္း­တို႔၏ သားထူးသားျမတ္ကေ­လးမ်ား၊ ပါရမီရွင္ေလးမ်ာ­း ျဖစ္ၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ဘုရားရွင္၏ ဆံုးမသြန္သင္မႈက­ို ခံယူရရွိေသာအခါ ကေလးအားလံုး ဉာဏ္အလင္း ေပါက္သြားၾကေလ၏။
အရြယ္ပင္ ငယ္ေသာ္လည္း အရိယာမဂ္ ပထမအဆင့္ထိ ေရာက္သြားၾက၏။ အရိယာ သူေတာ္စင္ေလး မ်ာ­း ျဖစ္သြားၾကၿပီး တစ္သက္တာလံုး သတ္ျဖတ္မႈ ညႇင္းဆဲမႈမ်ားကိ­ု ေရွာင္ၾကဥ္ၾကေလ၏­။ ဘုရားရွင္ကို  လည္­းေကာင္း၊ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ မွန္သမွ်ကိုလည္း­ေကာင္း၊ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္ အားလံုးကိုလည္းေ­ကာင္း အသက္ထက္ပင္ ျမတ္ႏိုးႏိုင္ေသ­ာ အာဂေယာက္်ားေလးမ­်ား ျဖစ္သြားၾကေလ၏။ အရြယ္ေရာက္ေသာအခ­ါ သာသနာေတာ္ကို အားတက္သေရာ ေထာက္ပံ့ၾကေလ၏။

Fwd: ရွင္အာစာရ