ေခ်ာ္လဲဘူးပါသလား ေမးလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လိုက္ေလျခင္
းဟု ထင္ေကာင္းထင္ၾကမည္။ ဖူးသစ္စ မနက္ခင္းတစ္ခုႏွင္ ့ ကစားဖူးပါသလား သို ့မဟုတ္ အရြယ္ေရာက္လာျပီးမွ အၾကိမ္ၾကိမ္ေခ်ာ္လဲဘူး ပါသလား။ အကယ္၍ သင္သည္ အရြယ္ေရာက္မွ ေခ်ာ္လဲေလ့ ရွိတတ္ခဲ့လွ်င္ သင့္၏ကေလးဘ၀၌ လြဲေခ်ာ္မႈ အေတာ္အတန္ ရွိခဲ့ေပလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တို ့သည္ ကေလးဘ၀၌ ဒဏ္ရာမ်ားေတာ့ ရခဲ့ဘူးပါလိမ့္မည္။ အေဖးတက္လာေသာ အနာေလးမ်ား ယားယံျခင္း၌ သာယာတတ္မည္ဆိုပါက သင္သည္ေအာက္ပါစာမ်ား ဖတ္ရန္ မည္သို ့မွ် မသင့္ေလွ်ာ္ပါ။
ကေလးခ်စ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကြ်န္ေတာ္ေတြ ့ဖူးသည္။သို ့ေသာ္ ကေလး ကိုခ်စ္ျခင္းထက္ ကေလးေၾကာင့္ရေသာ မိမိတို ့၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ပိုမို၍ ခ်စ္ခင္ေနၾကျခင္းကို ေတြ ့ေနရသည္။ကေလးတို ့မည္သည္ လူႏုနယ္ျခင္း ထက္ပို၍ စိတ္လည္း အလြန္ႏုနယ္တတ္သည္ကို သတိထားမိရန္လိုအပ္သည္။
ကေလးငယ္ဘ၀မွ ကေလးဘ၀သို ့ ေရာက္ရန္ အရိုးမ်ားဆက္ေပးရေလသည္။ထိုသို ့အရိုးဆက္ေနခ်ိန္ အတြင္း ဦးေႏွာက္မွာလည္း သိသိသာသာ ဖြံ ့ျဖိဳးလာေစျပီး မိမိေဘးနားမွာ ရွိသည့္ သူမ်ား ေျပာသည့္အတိုင္း တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ လိုက္ေျပာတတ္လာမည္။အျမင္အၾကားစေ
သာ အာရံုမ်ား ပြင့္လာမည္။ စကားေျပာတတ္ျခင္း အေျခ အေနသို ့ေရာက္မည္ထိုအခါ သူတို ့၏ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္စက္စက္အေၾကာင္းသိခ်င္လာ
ၾကမည္ ျဖစ္ေလရာ သူတို ့တတ္သမွ် စကားတို ့ႏွင့္ ေမးျမန္းၾက ေပလိမ့္မည္။အကယ္၍ သင္သည္ ကေလးခ်စ္သူ တစ္ဦးဆိုပါစို ့။ ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ေမးခြန္း ေတြကို လစ္လ်ဴရႈခဲ့ျပီးျပီလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျဖဆိုျပီးခဲ့ျပီလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရယ္ေမာ ျဖစ္ခဲ့ျပီလဲ။သင့္ေၾကာင့္ ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ဒဏ္ရာ ရခဲ့ျပီလဲ။
ေမးခြန္းတို ့သေဘာသဘာ၀ အရ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားသာ ရွိပါသည္။ကိုယ္က သူတစ္ပါးကို ေမးေသာ ေမးခြန္းႏွင့္ သူတစ္ပါးက ကိုယ့္ကို ေမးေသာ ေမးခြန္းမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။(ကြ်န္ေတာ္ ဆိုလိုသည့္ နမ္စား သူတစ္ပါး ဆိုသည္မွာ သက္ရွိေရာ သက္မဲ့ပါ ပါ၀င္သည္) တစ္စိမ္းေတြႏွင့္ဆက္ဆံရာ ၌ ကြ်န္ေတာ္တို ့သည္ ေမးခြန္းေတာ္ေတာ္ မ်ားကို ေမးျမန္းခဲ့သလို ေျဖဆိုခဲ့ျပီးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ေမးခြန္းမ်ား၏ အျဖဴစင္ဆံုး အခ်ိန္မွာ စကားေျပာတတ္ခါစ ကေလးဘ၀ ပင္။သူတို ့သည္ အစပင္ျဖစ္သည္။သူတို ့ကို သူတို ့ လူဟုပင္ မသိၾက၊ သူတို ့သိသည္မွာ မိဘ ႏွစ္ပါးႏွင့္ ျမင္ေနက် လူအနည္းငယ္သာ။
၁၉၉၀ ခန္ ့က ရခိုင္ျပည္နယ္ သံတြဲျမိဳ ့ ဂ်ိေတၱာေက်းရြာေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ ပထမတန္း၊ဒုတိယတန္း အရြယ္က ျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ့္တြင္ သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွပါ။ဘာရယ္မဟုတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကေလးတို ့ သဘာ၀ ေဆာ့ကစားေနတဲ့တစ္ေန ့။ကြ်န္ေတာ္က ေရွ ့ ကတိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေတြက ေနာက္မွ လိုက္ေအာ္၏ "ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး ဒို ့အေရး..ဒို ့အေရးဒီမိုကေရစီ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ အား ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့။ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း မသိခဲ့။ နားစြဲေနေသာ စကားလံုးကို ေတြ ့ရာ ေအာ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ထိုသို ့ေအာ္ရင္း ဆက္သြယ္ေရး အရာရွိတစ္ဦးအိမ္ေရွ ့ေရာက္ေသာအခါ ထိုသူက အိမ္ေပၚမွ ေျပးဆင္းလာျပီး ကြ်န္ေတာ္တို ့အားထိုသို ့ မေအာ္ရန္တားသည္။ကြ်န္ေတာ္ေနာက္
မွလိုက္ေအာ္ ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ သူ၏ သားျဖစ္သူလည္း ပါသည္။ထိုလူၾကီးက သူ ့သားကို ဆြဲထုတ္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရွ ့တြင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္တို ့မိဘေတြကိုလည္း တိုင္သည္။အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ အခါ ကြ်န္ေတာ့္အေမ က လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ရိုက္သည္။ဘာလို ့ ရိုက္တာလည္း ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ဘာမွ ျပန္မေျဖ။ကြ်န္ေတာ္လည္း မငိုပါ။ဒီမိုကေရစီ ေၾကာင့္ အရိုက္ခံရသည္။ ဘာလဲ ဒီမိုကေရစီ။ လူေတြ အုပ္လိုက္ၾကီး ျဖတ္သြားကာ အားလံုး၀ိုင္းေအာ္ေနၾကျခင္းမွာ သူတို ့လည္း အရိုက္မခံရဘူးလား။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ေန ့ အေမ ရိုက္ေသာ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ခဲ့။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးၾကည့္သည္။ ဘာလဲ ဒီမိုကေရစီ။သူတို ့လည္းမသိ။ ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္ အကုန္လံုးနားလည္ သြားၾကသည္မွာ ဒီမိူကေရစီ ဟုေအာ္ရင္ အရိုက္ခံရမည္ ဟုပင္။ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ကို ျမန္မာစာသင္ေသာ ဆရာကို ေမးၾကည့္ျပန္သည္။ဆရာက အဲ့ဒါ သရဲေတြ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ေခၚတဲ့ဂါထာ အဲ့ဒါရြတ္ရင္ သူတို ့လာျပီး မင္းကို ကုပ္ခ်ိဳးသတ္လိမ့္မယ္ ဟုျပန္ေျပာသည္။ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ထင္ခဲ့သည္။
ကေလး ဘ၀သည္ အလြန္ျဖဴစင္သည္ဟု သူမ်ားေတြ ေျပာတာ ေရးတာေရာ သီခ်င္းထဲမွာပါ ကြ်န္ေတာ္ၾကားခဲ့ရသည္။ေမးခြန္းေ
တြ အတြက္ သူတို ့မွာ အေျဖမရွိ။ထို ့ေၾကာင့္ လူၾကီးေတြအတြက္ အသက္ရွိေသာ ကစားစရာ အရုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။လူၾကီးေတြသည္ သူတို ့ကိုယ္တိုင္ မေျဖႏိုင္ေသာ ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ ့ျဖင့္ ကေလးမ်ားကို စ ၾကသည္။ဥပမာ "သား ေဖေဖနဲ ့ေမေမ ဘယ္သူ ့ကို ပိုခ်စ္လဲ" ။ ကေလးငယ္အတြက္ တကယ့္ကိုျပႆနာပင္။မိဘ ႏွစ္ပါး ရွိလွ်င္ ပိုဆိုးသည္။ထိုအခါ လက္ဖ၀ါး အခ်င္းခ်င္းပြတ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း ေခါင္းငံု ့၍ေသာ္လည္းေကာင္း မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း သူတို ့၏္ အေနရခက္မႈ ေျဖရွင္းရခက္မႈကို လူၾကီးမ်ား သိေအာင္ ျပၾကသည္။ဒါကုိ လူၾကီးမ်ားက ရယ္စရာဟု သေဘာထားၾကသည္။ဤသည္မွာ ကေလးငယ္အတြက္ အႏႈတ္လကၡဏာ သို ့မဟုတ္ ဒဏ္ရာပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ ့က ကေလး၀တ္ထားေသာ အက်ီကို အေၾကာင္းျပဳ၍ စၾကသည္။"မင္းအက်ၤီက အစုတ္ၾကီး အသစ္မ၀တ္ဖူးလား" ထို သို ့ အစခံလိုက္ရေသာ ကေလးသည္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုထဲက ဆိုလွ်င္အေၾကာင္းမရွိ။ဆင္းရဲႏြ
မ္းပါေသာ မိသားစုမွ ဆင္းသက္လာခဲ့လွ်င္ ကေလးေရာ သူ ့မိသားစုပါ အက်ိဳးယုတ္လွသည္။သူသည္ သူ ့အက်ွီၤအေၾကာင္း သူ ့မိဘကို ေျပာမည္။ အသစ္မဆင္ႏိုင္ေသာ မိဘ သည္ ကေလးငယ္ကို ဆူမည္။တစ္ခ်ိဳ ့က ရိုက္ႏွုက္မည္။ၾကီးစြာေသာ သိမ္ငယ္ျခင္းတို ့ျဖင့္ ငိုေၾကြးေနေသာ ကေလးငယ္သည္ အလြန္ အႏၱရယ္မ်ားလွသည္။အက်ီအစုတ္ေလးနဲ ့အတဴ လမ္မွားေပါင္း မ်ားစြာကို ၀တ္ဆင္ရန္ သူ၀န္ေလးေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
ကေလးတို ့မည္သည္ အသစ္အဆန္းကို သေဘာက်ၾကသည္။ကေလးကစား စရာမ်ားကို သူတို ့စိတ္ထဲ၌ လက္ေတြ ့ဘ၀ဟုမွတ္ယူသည္။ကားရုပ္တစ္ခုဆို
ပါဆို ့။သူတို ့ေမာင္းသည္ သူတို ့စိတ္ထဲ၌ အျပင္မွာ ေမာင္းေနသလို ။ ေသနတ္ တစ္လက္ဆိုပါဆို ့။သူတို ့ကို္ယ္သူတို ့ ၾကီးမားသည့္တိုက္ပြဲ တစ္ခု ရင္ဆိုင္ေနရသလို။စင္စစ္ သူတို ့ကစားေနၾကျခင္း မဟုတ္။ သူတို ့သြားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။သူတို ့ေရြးျခယ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ဒါကို သူတို ့ႏွင့္နီးကပ္စြာ ရွိေနေသာ မိဘ ႏွစ္ပါး သို ့မဟုတ္ အုပ္ထိန္းသူတို ့က ေလးေလးနက္နက္ သတိျပဳရန္လိုသည္။ သူတို ့၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သူတို ့ဖြင့္အန္လာေသာ ေတာင့္တမႈ တနည္း ေမးခြန္းတို ့အား အလြယ္တကူ မေရွာင္တိမ္းသင့္။
ကြ်န္ေတာ့္အေဖ သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္ပညာေရး၌ သူကိုယ္တိုင္ ၾကပ္မတ္သည္။ကြ်န္ေတာ္သည္ အေဖ့ ေက်းဇူးႏွင့္ သူငယ္တန္း မွ တတိယ တန္းအထိ ပထမ ခ်ည္းစြဲခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေလးတန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္ ။ စာေမးပြဲ နီးစဥ္ ကာလ ျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေဘးမွာ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆာ့ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေနၾကားေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ သခ်ၤာ စာအုပ္ႏွင့္ ပုစၦာမ်ားကို တစ္ခုျပီး တစ္ခု ေရြးေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖ။ကြ်န္ေတာ့္ အာရံုသည္ သူ ့ထံမွာ မရွိ။ ရယ္ေမာသံ ကစားသံတို ့ၾကား ေရာက္ေနသည္။ကြ်န္ေတာ့္အေဖ သည္ ကြ်န္ေတာ္ တြက္ရန္ ပုစၦာမ်ားအား ေရြးျပီးသည္ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို တြက္ခိုင္းေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မတြက္ခင္ သူ ့ကို မရဲတရဲ ေတာင္းဆိုၾကည့္သည္။ အလြန္ရိုးသားေသာ ေမးခြန္း ျဖစ္သည္။
သား တြက္ျပီးရင္ ေဆာ့လို ့ ရမလား ေဖေဖ ဟူ၍။သူက ျပံဳး၍ ကြ်န္ေတာ့္ စကားကို လက္ခံသေဘာတူသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တြက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကစားေနေသာ ရယ္သံမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္လႈပ္ရွားေနေစသည္။သူေပးေသာ ပုစၦာမ်ား တြက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ဆင္း ကစားရန္ျပင္ေသာ အခါ သူ တားသည္။ ေနပူေနေသာ ေၾကာင့္ ေပးမကစား ႏိုင္ပါ ဟူ၍။ ကြ်န္ေတာ္ ငိုေတာ့ သည္။သူ ေခ်ာ့သည္။မရ။ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အရိုက္ခံ လိုက္ရသည္။ ကစား ခြင့္မရ ခဲ့ပါ။
ထိုသို ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မိဘ အသို္င္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္စဥ္က မၾကာခဏဆိုသလို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္။ေမွ်ာ္လင့္ထား
သည္မ်ား ျဖစ္မလာေပ။ေမးခြန္းူမ်ားသည္ ေျဖသူမရွိ။ေျဖသူရွိလည္း ေက်နပ္မႈမရခဲ့ပါ။ေလးတန္းစာေမးပြ
ဲံ ေျဖျပီး ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆုတစ္ခုမွ မခ်ိတ္။ကြ်န္ေတာ္ စာလုပ္ခ်ိန္ ကစားေနျမဲေသာ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေန၀င္းက ပထမ ရခဲ့သည္။ထို ့ေနာက္ ပိုင္းလည္း စာေမးပြဲ မက်ဘူးတာက လြဲျပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘာဆုမွ မရခ့ဲ။ထူးထူးျခားျခား သခ်ၤာ စပါယ္ရွယ္ ညံ့ခဲ့သည္။သခ်ၤာသင္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ ပါ။ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ခဲ့သည္။သခ်္ာေလးဆယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ္ မိဘကုိ အျပစ္ျပန္တင္ေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ေမးခြန္းမ်ားရဲ ့စြန္ ့ပစ္မႈကို ခံခဲ့ရတဲ့ ဒဏ္ရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္သတိရ ေနျခင္း သက္သက္ျဖစ္သည္။ ေမးခြန္းမ်ားသည္ ငယ္စဥ္မွ ယခု အခ်ိန္အထိ ကြ်န္ေတာ့္ တို ့ကို စြန္ ့ပစ္ေနဆဲ။
လူဟာ အသက္ၾကီးလာေလေလ ေမးခြန္းေတြမ်ားလာ ေလေလ ျဖစ္သည္။ေလာက ၾကီးသည္ သူစိမ္းျဖစ္သည္။ ေမးခြန္းထုတ္စက္လည္း ျဖစ္သည္။အနာသိျပီးေဆးမရွိေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏိုင္ငံသည္ အလြန္ထူးျခားလွပါသည္။ေမးခြန္း ေတြရွိျပီး အေျဖမရွိရာ၌လည္း အလြန္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား လွပါသည္။
ကေလးဘ၀၌ ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ ့၏ စြန္ ့ပစ္ျခင္း ခံခဲ့ရသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ ေလာကဓံ သည္ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး သူစိမ္းေမးခြန္းထုတ္စက္ ပင္ျဖစ္သည္။
Fwd:
ညီဇံလွ(ေရးခ်င္ေနတာ ေတြ..အက္ေဆး ဆရာ ကိုသူရိယမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရးျဖစ္လိုက္တာပါ)
No comments:
Post a Comment